O gün kendime bir hedef koydum, o yayı taşıyacak güce kavuşacak ve o hedeflere ben de atış yapacaktım.
Yiğit Caner AYDIN. 1992 yılında Trabzon’da dünyaya geldim. 2013 senesinde üniversite öğrencisiyken başıma düşen bir stant sonrasında C6 seviyesinde boyun omurum kırıldı ve omurilik felci geçirdim. Göğüs altımdan itibaren tüm vücudum ve ellerim bu felçten etkilendi. Yapılan ameliyatta boynuma vida takılmış ve omurlarım sabitlenmiş. Ailemin söylediğine göre doktorlar ameliyat öncesinde %20 yaşama şansı vermiş ve pek ümitli değillermiş. 6 gün boyunca yoğun bakımda yaşam mücadelesi vererek bu mücadeleyi kazandım. Hastane odasına çıktığımda aslında gerçek mücadele başladı diyebilirim. Çünkü genç yaşımda tüm vücudumun kontrolünü kaybetmiştim. Hem fiziksel, hem de psikolojik zorlukların altından kalkmam gerekiyordu. Bu süreçte ailemin ve arkadaşlarımın çok büyük desteğini gördüm. Günlük 5-6 saatlik yoğun fizik tedavi çalışmaları yapıyorduk. İlk zamanlar 4 kişinin yardımıyla hasta taşıma koltuğuna geçebiliyordum. Tekerlekli sandalyeye oturabilmem bile doktorlar için mucizeydi. Fizik tedavi süreci 2.5 yıl kadar sürdü.2016 yılında, babam tesadüfen okçuluk yapan Naci Yenier ile tanışmış. Engelli olduğu için benden de bahsetmiş ve biraz sohbet etmişler. Okçuluk hayatını ve başarılarını anlatırken benim için de okçuluğu tavsiye etmiş. Daha sonra Naci abiyle tanıştım ve bir gün arkadaşımın yardımıyla antrenmanını izlemek için Okçular Vakfı’nda kendisini ziyaret ettim. Çok keyifli gibi görünüyordu ve merakımdan yayı elime almak istedim. Yayı elime almamla, yayı tuttuğum tarafa doğru devrilmem bir olmuştu. O gün kendime bir hedef koydum, o yayı taşıyacak güce kavuşacak ve o hedeflere ben de atış yapacaktım.
Okçuluğa ilk başladığımda yayı bile kaldıracak kuvvetim yoktu. Aylarca pilates lastiği çekerek antrenmanlar yaptım. Bu süreçte en zor problemlerden birisi tabii ki ulaşım problemleri oldu. Kulübüm evime uzak olduğu için evimin otoparkında bir antrenman alanı oluşturdum. Kazadan önce biriktirdiğim parayla bir yay aldım ve bu alanda günlük 5-6 saatlik çalışmalar yaptım. Evimin bodrumundaki otoparkta yaptığım antrenmanlarla kendimi geliştirerek milli takıma seçildim ve Eylül 2017 tarihinde Pekin’de düzenlenen Okçuluk Dünya Şampiyonasında W1 milli takımı ile 2 dünya rekoru kırarak şampiyonluğa ulaştım. Bu yarışmada dünya sıralamasında 1. olan sporcuyu çeyrek finalde 138-132’lik farklı bir skorla eledim. Hem milli formayı ilk kez giymenin gururunu, hem de İstiklal Marşımızı tüm dünyaya dinletme gururunu yaşamış oldum.
Bu spor dalında dünyanın en iyisi olmak istiyorum. Hem dünya sıralamasında 1. Olabilmek hem de Olimpiyat oyunlarına katılıp buradan ülkeme madalya kazandırabilmek en büyük hayalim. Ayrıca paralimpik branşlara olan ilgiyi artırmak ve bu ekonominin büyüyüp yeni sporcuların sayısının artması için yapmak istediğim şeyler var.
Engel durumlarımızdan dolayı medikal ihtiyaçlarımız oluyor. En çok zorlandığım konu da bu diyebilirim. Hala bu anlamda yaşadığım problemleri çözmeye çalışıyorum. Hem bu konudaki eksiklerimi gidermek, hem de daha iyi malzemelerle atışlar yapabilmek için sponsorluk desteklerine ihtiyacımız var. Bunları da aştığımızda tüm madalyalara ambargo koyacağımızı düşünüyorum
